|
| Mula sa kaliwa, si Watanabe Tomoko, si Imaizumi Seiji, si Yoshida Hiroshi |
Kung ano o papaano ang magandang gawin ay parang nanghuhuli ng ulap. 4 na lugar, 360 pinto, ang pagbisita sa 1,045 tao, ang pag-ipon ang mga data para sa kailangang makapasok na mga tao unimpisahan, upang maalala ang mukha naming 3 gumawa kami ng polyeto nakalagay ang mga litrato at nagumpisang bumisita upang mapamahagi ito.
Ang mga nakatira sa mga pansamantalang mga pabahay, kahit na may mga suliraning dinadala tulad ng kaliitan ng tirahan, tumutulo ang bubong, at naririnig ang boses ng kapit-bahay, dahil sa sila ay nakapasok sa mga pabahay na sama-sama ang galing sa isang lugar, wala masyadong pag-aalala sa pagiging malungkot o tungkol sa pribasiya, ngunit ang may mga sariling bahay na mga tao, ang paunahing mga sangguni ay kung kailan maaayos ang aksidenteng nangyari sa nuclear power stations, kailan makaka-uwi, hanggang saan ang gagawing pag-alis ng mga nakontamina, at ano ang nangyayari sa pagbigay ng bayad-pinsala.
Maganda ang kaugnayan ng pagtutulungan sa mga volunteer centers, araw-araw nagtutulungan na ginagawa ang mga aktibidad para sa pagsusuporta.
Mula ngayon din, habang makakaya, balak ko na araw-araw bumisita, upang tuklasin kung ano ang mga ipinag-aalala, ano ang mga suliranin, at maging isang tulay sa pamahalaan atbp., kasama ko ang mga naging biktima na magsisikap upang makatayo muli sila sa sarili nilang paa.
